دیوار

روبروم یه دیواره ! یه دیوار بلند !
یه دیوار که هم عریضه هم طویل !
دیواری که اصلا قشنگ نیست.دیواری که خیلی دلگیره !
این وری میرم تموم نمیشه.اون وری می رم تموم نمیشه.ازش بالا هم نمیشه رفت.چون  خیلی بلنده . اینقدر بلند که حتی زورم نمی رسه یه قلاب بندازم بالاش و به زور قلابه خودمو بکشونم بالا.
هیچی نیست فقط تا چشم کار می کنه سطح می بینی و ارتفاع.
سطح  ارتفاع   سطح   ارتفاع   سطح   ارتفاع
دیواری که عمق نداره دیواری که دو بعدیه !
دیوار بدون عمق کی تا حالا کجای دنیا دیده؟اما من دارم می بینم.
هر روز هر ساعت هر لحظه دارم پشت دیواری نفس می کشم که پوچه پوکه پوشالیه !!!!!!!!
دیواری که فقط به یه تلنگر بنده ! اما بلنده بلند بلند !
کاشکی میشد اون طرف این دیوار کذایی رو دید !
کاش زلزله می اومد خرابش می کرد !
کاش می شد به معمارش گفت که دیوارت عمق نداره !

می خواهم بنویسم اما نمی دانم برای چه کسی؟
برای او بنویسم یا برای دل تنگ خودم؟
با او حرف بزنم یا با خودم؟از او گلایه کنم یا از خودم یا حتی از بی زمانی عشقمان؟؟؟؟؟؟
مخاطب اصلی من چه کسی است؟
با که می خواهم بگویم؟

نه اینکه با هم قهر باشیم که ای کاش با هم قهر بودیم..............
نه اینکه از هم کینه ای به دل داشته باشیم که ای کاش از یکدیگر ذره ای کینه به دل داشتیم.....
بی هیچ گلایه و کدورت و نفرت فقط گفته که نباشیم که دور باشیم که خاطره باشیم که فاصله دار باشیم که دچار قانونمندی قواعد و احتمالات و اعداد باشیم.................

که عشقمان را محصور کنیم که پر و بالش را ببندیم آن هم به دلایل بی دلیل !
که زخمیش کنیم که باورش نکنیم که سرکوبش کنیم که بر او بتازیم...........
که تشنه اش بگذاریم تا ضعیف شود که خشک شود تا بمیرد !
جوانه هایش شکوفه هایش به گل نشستن هایش را ببینیم و بی انصافانه با نگاهی سرد از عبور بگذرانیمش !

که پیله بستنش را ببینیم............................................................................................
که پیله بستنش را ببینیم............................................................................................
که پیله بستنش را ببینیم............................................................................................

که پیله بستنش را ببینیم و دم نرنیم !

عشق من پیله بسته !
عشق ما پیله بسته !
پیله ای از جنس غرور از جنس تنهایی از جنس ابهام از جنس سکوت از جنس نمی دانم نمی دانم های مکرر.......................
از جنس همان فاصله ناب همیشگی که او گمان می دارد سخت است ولی قشنگ است و شیرین.همان فاصله ای که نمی فهممش که اسیر بی وزنیهاست که قلب آدم را می فشرد که سهراب می گوید غرق ابهام است و او هم در پی تکرار آن.......

و این عشق پیله بسته اکنون چه بی قرار است ! گویی می خواهد با من از چیزی بگوید.
به صدایش گوش می سپارم:
سکوت
سکوت
سکوت
سکوت تنها صدای این عشق پیله بسته است.
حسش می کنم.چه حس عجیبی به آدم دست می دهد.حس نو شدن تازه شدن.....
حس تولد....
                           تولد
                                               تولد
                                     تولد                
وای خدای من ! پس این بود پیام  آنهمه بی قراریهای این عشق معصوم پیله بسته.........   
می خواست تولد او را به یادم بیاورد.تولد او که خود فرمان به پیله بستنش داد.

بی هیچ کیک و شمع و کادو بی هیچ حضور گرم وحتی بی هیچ آدمکی !
تنها من و یک عشق پیله بسته تماشاگر یک بار دیگر نو شدن اوییم !
برای تنها آدمک زندگیم چه با هم چه بی هم:
                                                              تولدت مبارک !

                                                

وبلاگمو خیلی دوست دارم مثل یه دریچه می مونه